inanılır gibi değil, 1.ay kontrolüne gideli 10 gün olmuş... ne zaman, hangi ara, nasıl geçti bu süre farkında bile değilim...
ev içinde kendi yoğunluğumuz, gelen giden, arayan soran, bizi bu sürede yanlız bırakmayan dostlarımız, sevenlerimiz derken hiçbirşey anlamamışım...
tek anlamadığım şey zamanın akışı değil tabii, bi de oğluşun büyüyüşü var... bu çorapları ilk günlerinde ayağından kaçıyordu oğluşumun, geçen gün giydireyim dedim ki küçülmüş bile...
neymiş, yediği helal, giydiği harammış...
evdeki yoğunluk da benim alışkanlıklarımdan biraz farklı, ne de olsa ilk defa evde asiste ediliyorum... mesela artık sadece gelen misafirlere canımın yapmayı istediği pasta börek nevi şeyleri yapmak için mutfağa giriyorum, ayıptır söylemesi... hatta dürüst olayım, canımın yapmak istediği değil, bilakis canımın istediği şeyleri yapıyorum, misafir de bahanesi... ben sadece oğluşumla ilgilenip, kalan herşeyi yardımcımız hallediyor şimdilik ancak ben işe döndüğümde nasıl tümünün üstesinden gelecek diye düşünmüyor da değilim... eh işte insan her daim kaygılanacak birşeyler buluyor...
günleri dolduran bir diğer konu da dışarı çıkma silsilesi... doğumdan önce hergün mutlaka dışarı çıkarayım diyordum, şimdi buna bayyaa bi gülüyorum... çünkü bazı günler sadece hadi çıkalım, yok bi karnı doysun öyle çıkalım, yok altını temizleyip öyle çıkalım çabalarıyla ve sonuçta başarılı olamadan geçiyor... cidden zor işmiş bebekle sadece evden dışarı çıkmak, henüz ev dışında sosyalleşmenin bahsini bile edemiyorum... ufak park turları, bir iki avm turu - sabah saatlerinde - ve bir de nişantaşında kısa bir iş halletme turu bahsettiklerim...
neyse, bugün itibariyle 40ımız çıkmış oluyormuş... K. ablamız dün oğluşun banyo suyuna bişeyler mırıldandı, üfledi falan... yan yan güldüm ben de... bu 40 günü, pek lohusa gibi geçirmemiş olsak da, artık onun ve tüm büyüklerimizin de icazetiyle, beklesin bizi sokaklar...
